‘De Haagse beer’ stopte door een dubbele hernia bijna met judo, nu heeft hij EK-brons

Het scheelde niets of de Haagse beer - de liefkozende bijnaam van Simeon Catharina (27) - was vier maanden geleden gestopt met judo. Nu heeft hij EK-brons in de categorie tot 100 kilogram. „Als de neuroloog niet in me had geloofd, had ik misschien de handdoek in de ring moeten gooien.”

Een oerkreet van jewelste, dit weekend in het Moraca Sportcentrum in Podgorica. Afzender? Simeon Catharina, de Nederlandse judoka die ein-de-lijk zijn medaille heeft op een groot judotoernooi. Wie tien jaar geleden had gezegd dat hij die pas op zijn 27ste zou pakken, was voor gek verklaard. Toen werd hij namelijk als eerste mannelijke judoka uit Nederland wereldkampioen bij judoka’s tot achttien jaar waardoor hij jarenlang gold als een van dé Nederlandse judobeloften.

Dubbele hernia

„In december kreeg ik weer rugklachten”, begint Catharina met vertellen over de dubbele hernia die nog geen vier maanden geleden voor grote twijfels zorgde. „Ik heb in 2020 al een half jaar gerevalideerd van een hernia en begin december kreeg ik wéér klachten. Voor mij gingen niet meteen de alarmbellen af omdat ik altijd wel rugklachten heb, maar nu had ik ook pijn in mijn been.”

Spierpijn, dacht de 27-jarige judoka. „Ik ging door met trainen, maar in januari - op trainingskamp in Oostenrijk - kwam ik er snel achter dat ik geen kracht in mijn rechterbeen had. Ik liep mank en had heel veel zenuwpijn”, vertelt de judoka die met de fysiotherapeut meteen weer het vliegtuig naar Nederland pakte. Daar kreeg hij bij een MRI-scan de schrik van z’n leven. „Dubbele hernia. Gelukkig kon ik binnen twee weken terecht bij de neuroloog. Die zei: als ik je twee weken eerder had gezien, had ik je meteen geopereerd.”

Opereren

Die operatie bleek nu, met voldoende rust, niet noodzakelijk. Catharina werkte daardoor met een aangepaste training alsnog naar de EK toe. „De neuroloog zei: als de klachten niet minder worden ga ik je alsnog opereren. Ik moest mensen dus echt overhalen om mijn plan door te zetten”, vertelt de Hagenaar, die naar eigen zeggen dan ook héél dicht bij het einde van zijn carrière zat. „Als de neuroloog had gezegd ‘ik geloof niet in je plan, je moet eerst revalideren’, had ik misschien de handdoek in de ring moeten gooien. Dan had ik moeten concluderen: het zit er niet meer in.”

„Want kijk”, zo vervolgt hij. „Je denkt steeds na. Ga ik het nog redden? Ga ik het hoogste niveau nog aantikken? Ik ben bijna een afgestudeerde fysiotherapeut. Vrienden kopen een huis en krijgen een gezinnetje. Dat vind ik ook leuk. Maar ik stop pas met judo als ik niet meer het geloof heb dat ik wereldkampioen kan worden”, zegt hij alvorens hij naar zijn medaille kijkt en grinnikend zijn conclusie trekt. „Nu ga ik zéker door. Ik hoor er nog steeds bij!”

Tattoo

Met de Olympische Spelen van 2028 in Los Angeles als ultieme stip op de horizon hoopt Catharina snel een nieuwe datum op zijn lichaam te kunnen tatoeëren. 8 augustus 2015 staat namelijk al in Romeinse cijfers op zijn linkerzij. De datum waarop hij de eerste mannelijke Nederlandse wereldkampioen bij de cadetten werd. „Nee, deze komt er niet bij”, zegt Catharina lachend. „Het moet wel echt goud zijn. Met brons nemen we eigenlijk geen genoegen.”

Misschien wordt de nieuwe tatoeage een datum in juni als in Boedapest de WK op het programma staan, want ook daar wil Catharina schitteren. „Bang voor mijn rug? Nee. Judo is sowieso een blessuregevoelige sport, je leert er als judoka mee leven. Dus ik ben richting de WK zeker niet bang. Dan moet je eigenlijk stoppen met judo.”

Lichtpuntjes

Naast Catharina pakte Nederland nog twee bronzen medailles op de EK in Podgorica met Naomi van Krevel in de categorie tot 52 kilogram en Joanne van Lieshout in de categorie tot 63 kilogram. Kleine lichtpuntjes in de moeilijke fase waarin de judobond verkeert sinds vorig jaar op de Spelen in Parijs voor het eerst sinds 1984 geen enkele judomedaille werd gewonnen.

Het zorgde ervoor dat Catharina op de EK - en waarschijnlijk ook nog op de WK - zonder persoonlijke coach opereert. Zijn coach Matthew Purssey vertrok, net als Jean-Paul Bell, vrouwencoach Garmt Zijlstra en directeur topsport Gijs Ronnes. Laatstgenoemde wordt donderdag definitief vervangen door Guillaume Elmont, de voormalig wereldkampioen die dus ook voor Catharina een nieuwe coach moet strikken.

„Ik heb nu alleen een aanspreekpunt. Dus ja, dit voelt als een tussenperiode”, erkent Catharina, die desondanks ook het positieve van de situatie inziet. „Ik heb nu veel vrijheid. En als ik op deze manier door kan gaan... Ik blijf lekker mijn ding doen.”